Brusek

Bielice. Mała, urokliwa wieś wciśnięta między zalesione zbocza Gór Bialskich i Gór Złotych. To ciche, odizolowane od świata miejsce, w którym życie toczy się swoim spokojnym tempem. Domostwa są rozrzucone po obydwu stronach potoku Białej Lądeckiej. Potok ten stanowi granicę między Górami Złotymi i Bialskimi.

Dobra rada dla Ciebie: zatrzymaj się tu na chwilę i popodziwiaj tutejszy krajobraz. Będzie on bowiem najładniejszy na tej trasie. Możesz skorzystać z drewnianej ławki ustawionej nad samym skrajem potoku nieopodal parkingu przy bielickiej leśniczówce.

Początek szlaku wiedzie nas dnem doliny Białej Lądeckiej. Po kilku chwilach marszu od leśniczówki miniesz odejście szlaku na Kowadło. Będziesz nim wracać za parę godzin.

Nieopodal rozstaju szlaków Biała Lądecka spada wodą w niewielkim, acz bystrym wodospadzie.

Kilkanaście minut takiego marszu pozwoli się nieco rozchodzić. Wkrótce wejdziesz bowiem w las porastający zbocza sąsiadującej z Rudawcem Iwinki i rozpoczniesz dość długie i monotonne podejście.

Spacer tą wędrówką będzie ciekawszy dla miłośników flory. Tutejsze tereny objęto bowiem ochroną w ramach Rezerwatu Puszczy Śnieżnej Białki. Rezerwat ma chronić 200-letni las, który porasta zbocza Iwinki poniżej Rudawca.

Co ciekawe, początek ochrony przyrody w tej okolicy był inicjatywą zagraniczną. Konkretniej – księżnej holenderskiej Marianny Oriańskiej. Miałaby ona jakoby być prawdziwie oczarowana dzikością i pierwotnością tutejszej kniei. Szybko postanowiła, że takie piękno powinno być zachowane przed zakusami ludzkimi.

Będzie to niestety dość długo jedyne urozmaicenie na tym odcinku trasy. Po około półtorej godziny wyjdziesz na grzbiet graniczny. Jest nim poprowadzona nartostrada, którą dojdziesz później na Brusek i Postawną. Na razie skręć jednak w prawo i kontynuuj wędrówkę za zielonymi znakami. Po około 30 minutach staniesz na szczycie Rudawca (1112 m n.p.m.) – reprezentanta Gór Bialskich w Koronie Gór Polski.

Na szczycie Rudawca znajduje się drewniana budka z pieczątką, z której można skorzystać, aby zdobyć potwierdzenie zdobycia szczytu

Wierzchołek Rudawca jest pokryty gęstym lasem, wobec czego nie doświadczysz stąd żadnych widoków. Plus jest taki, że zaliczysz kolejny szczyt Korony Gór Polski. Co więcej, będą jeszcze ciekawsze widokowo miejsca na tej trasie, więc zalecam kontynuowanie wędrówki.

Z Rudawca na Postawną

Tym razem aby pójść do przodu musisz się… nieco cofnąć. A konkretniej do odejścia szlaku zielonego od wiodącej grzbietem granicznym nartostrady. Czyli do miejsca, gdzie wspiąłeś się na grzbiet zielonym szlakiem z Bielic.

Przez kolejne półtorej godziny będziesz szedł wzdłuż śladów nart (zimą) lub wyraźną ścieżką (latem). Po drodze zdobędziesz kilka “szczytów” – jeden nawet będzie oznaczony tabliczką. Gdyby nie ona, prawdopodobnie nigdy nie zorientowałbyś się, że zdobyłeś jakiś szczyt. Wszystkie są płaskie, niewybitne i całkowicie zalesione.

Trasa jest dość długa i nużąca. Dlatego jeśli dopadnie Cię zmęczenie lub zła pogoda, to będziesz mógł wrócić szybciej do Bielic niebieskim szlakiem. Szlak ten przecina nartostradę mniej więcej w połowie trasy między Rudawcem a Bruskiem. W drugą stronę szlak prowadzi na czeski szczyt Palas.

Po długim marszu dojdziesz do tabliczki z nazwą kolejnego szczytu. Tym razem będzie to Travna Hora. Warto jednak zaznaczyć, że gdybyś chciał faktycznie zdobyć jej wierzchołek, to od tabliczki musiałbyś skręcić w prawo. Niewielka ścieżka doprowadzi cię na szczyt po kilku minutach.

Wracając do tabliczki: to stąd zboczysz z nartostrady, by całkowicie bez szlaku dojść na szczyt Postawnej. Ścieżka na Postawną znajduje się na północny zachód od Travnej Hory. Sam szczyt jest położony o ok. 300 metrów od nartostrady. Niestety, nie jestem Ci w stanie udzielić dokładniejszych wskazówek. Postawną zdobywałem zimą, gdy ścieżka była całkowicie przykryta śniegiem. Zakładam jednak, że ścieżka powinna być dość wyraźna, gdyż z pewnością wiele osób zdobywa ten potencjalnie najwyższy szczyt Gór Bialskich.

Postawna (1117 m n.p.m.) jest oznaczona w terenie dwoma tabliczkami. Gdyby nie one, to bardzo łatwo byłoby ominąć wierzchołek Postawnej. Jest on bowiem niemal całkowicie płaski i praktycznie niewykrywalny gołym okiem. Co więcej, Postawną pokrywa gęsty las.

Natomiast nie da się ukryć, że dla niektórych największą atrakcją Postawnej będzie konieczność jej odszukania w terenie. A poza tym? A poza tym zachęcam do jak najszybszego wybrania się na znacznie bardziej ciekawy Brusek.

Z Postawnej na Brusek

Postawna to górska sąsiadka Bruska. Dojście na Brusek zajmie Ci może kilkanaście minut marszu grzbietem granicznym (najpierw wróć na nartostradę!). Bliskość szczytu poznasz po tym, że wreszcie opuścisz las. Niebawem dojdziesz na Brusek (1124 lub 1116 m n.p.m.).

Co można powiedzieć o Brusku? Na pewno to, że jest to najciekawszy widokowo szczyt na trasie. Panorama z Bruska nie jest zbyt szeroka, ale i tak sporo odkrywa przed wędrowcem. Widok jest zdominowany przez Masyw Śnieżnika, ale obejmuje też szczyty Gór Złotych i Gór Bialskich oraz czeskiego Wysokiego Jesionika. Co istotne, jak na dłoni widać stąd Postawną. Gdy już będziesz na Brusku, oceń sam: który szczyt jest wyższy?

Z Bruska na Smrek Trójkrajny

Nartostrada powiedzie Cię następnie na Przełęcz Trzech Granic, odległą od Bruska o 5-10 minut wędrówki. Przełęcz ta znajduje się obecnie na granicy Polski i Czech (jak zresztą połowa opisywanej trasy). Jest również granicą między Górami Bialskimi i Złotymi. Swego czasu oddzielała jednak trzy historyczne krainy: Morawy, Śląsk i Ziemię Kłodzką.

Z Przełęczy Trzech granic odbij na lewo – tym razem już za żółtymi znakami szlaku turystycznego. Wkrótce dojdziesz na Smrek Trójkrajny. Ostrzegam: rozglądaj się uważnie za tabliczką z nazwą szczytu. Gdy dojdziesz do odejścia zielonego szlaku turystycznego, będziesz mniej więcej w połowie drogi, by znaleźć się na szerokości najwyższego szczytu Gór Złotych – to Smrek Trójkrajny (1107 m n.p.m.).

I tu, podobnie jak w przypadku Travnej Hory, szczyt nie znajduje się tam, gdzie wskazuje tabliczka. Będziesz musiał zostawić znakowany szlak i udać się na przełaj przez las. Przyjrzyj się poniższej mapie, by znaleźć Smrek Trójkrajny. A w terenie koniecznie miej ze sobą GPS i współrzędne szczytu: 50.2333333N, 17.0150000E.

Ze Smreka Trójkrajnego na Kowadło

Miłośnicy zwartego środowiska drzewnego będą zachwyceni – dalszy marsz grzbietem granicznym będzie w większości prowadził wśród drzew. Możliwości podziwiania lokalnej flory będzie w bród i – co najważniejsze – nie będą Cię rozpraszały żadne widoki. Na plus zasługuje też fakt, że po długiej wędrówce trasa wreszcie zacznie prowadzić “z górki”.

Niestety, florystyczna sielanka nie potrwa długo – niedaleko od Kowadła wkroczysz na przełęcz z poturbowanym przez silne wiatry drzewostanem (Przełęcz pod Pasieczną). Żywioł odkrył tu ograniczony widok na masyw Rudawca.

Od tej pory rozpoczniesz raczej niedługą wędrówkę grzbietem Kowadła. Wkrótce do żółtego szlaku dołączą zielone znaki – to nimi podążysz, wracając do Bielic. Szlak zielony wkrótce odłączy się jednak od żółtego. Pierwszy pozwala na zdobycie Kowadła po polskiej stronie grzbietu, drugi z kolei – po czeskiej. Kontynuuj wędrówkę żółtym szlakiem. Dzięki temu wkrótce dojdziesz do wystających ponad drzewa skałek. Roztacza się z nich raczej ograniczony (ale zawsze coś) widok na Góry Złote.

Ze skałek na Kowadło (989 m n.p.m.) jest już niedaleko. Szczyt poznasz (dla odmiany) bez pomocy znajdującej się na nim tabliczki. Towarzyszy jej drewniane pudełko w kształcie chatki. Jej gospodarzem jest pieczątka turystyczna. Znajduje się tu nawet pojemniczek z zapasowym atramentem! Jest to bardzo wygodne dla osób chcących mieć fizyczne potwierdzenie zdobycia szczytu.

A widoki? Z samego szczytu nie ma ich prawie wcale, nie licząc bardzo ograniczonych prześwitów na Góry Złote i Bialskie (tylko zimą, gdy na drzewach nie ma liści). Na szczęście atrakcyjność Kowadła to punkty widokowe znajdujące się na trasach prowadzących na nie. Szczyt Kowadła jest też upstrzony niewielkimi skałkami.

Z Kowadła do Bielic

Jak wspominałem nieco wcześniej, do Bielic powrócisz wraz z zielonymi znakami. Łagodne zejście zalesionym grzbietem Kowadła będzie urozmaicone kilkoma ładnymi prześwitami na Góry Złote i Bialskie.

Po kilku chwilach dojdziesz do rozstaju szlaków. Żółte znaki, które w pewnym momencie zaczynają prowadzić razem z zielonymi, prowadzą dalej na wprost, grzbietem ku Pasiecznej. Ty musisz skręcić w prawo.

Już chwilę później rozpoczniesz strome i nużące zejście zalesionym zboczem Kowadła, prosto w dół. Potrwa to 10-15 minut.

Po wyjściu na drogę leśną szlak stanie się znacznie przyjemniejszy dla nóg, bo dla oczu nie. Przez jakiś czas będziesz szedł bowiem lasem, kompletnie bez widoków. Może to i lepiej, bo do kolejnego, bardzo ładnego tym razem punktu widokowego dojdziesz, uspokoiwszy wcześniej oddech.

Wkrótce potem wyjdziesz z lasu na łąkę nad Bielicami. Marsz od razu stanie się przyjemniejszy dla oka, acz na początku jeszcze w skromnym stopniu:

Z każdym kolejnym krokiem przez łąkę będzie się on jednak stawał szerszy i atrakcyjniejszy. W najlepszym punkcie widok obejmie dolinę Białej Lądeckiej wraz z rozrzuconymi po niej pojedynczymi zabudowaniami Bielic oraz wznoszące się nad nią z obu stron zalesione zbocza Gór Bialskich i Złotych. Najlepiej będzie się prezentowało pobliskie Kowadło.

Kawałek dalej zejdziesz na dno doliny Białej Lądeckiej, nieco za leśniczówką. Szeroka droga prowadzi w lewo w głąb doliny (będziesz tędy szedł na początku tej trasy na Rudawiec), a w prawo na parking, z którego rozpoczynałeś wędrówkę.

I w ten oto sposób będziesz w stanie zdobyć wszystkie 5 szczytów pretendujących do grona Korony Gór Polski spośród szczytów Gór Złotych i Bialskich. Niezależnie od tego, które z nich powinny się w nim znaleźć – Ty na pewno na nich będziesz.