Smrek Trójkrajny

Szlak na Kowadło jest łagodny i do tego dość ładny widokowo – przynajmniej na początku. Przez kilka pierwszych chwil będziesz wędrował dnem doliny Białej Lądeckiej otoczony prawdziwie sielskimi krajobrazami. Po chwili dojdziesz jednak do rozstaju szlaków, a zielone szlaki prowadzące na Kowadło odbiją w lewo.

Możesz najpierw podejść jeszcze kilka kroków dnem doliny, by dojść do urokliwego wodospadu na Białej Lądeckiej.

Za zakrętem rozpocznie się widokowe podejście szeroką i wygodną drogą bitą prowadzącą w górę łąki porastającej dolne zbocza Kowadła. Powoli wędrując do góry, będziesz mógł spoglądać na otoczenie doliny Białej Lądeckiej z dominującym nad nią Kowadłem. Naciesz się tym widokiem, bowiem wkrótce szlak wejdzie w las. Nie opuści go, z wyjątkiem nielicznych prześwitów, aż do samego szczytu. Szlak na Kowadło z Bielic nie powinien zająć Ci dłużej niż godzinę.

Odcinek między Kowadłem a Smrekiem Trójkrajnym jest dość długi i monotonny. Idziemy za żółtymi znakami zalesionym grzbietem granicznym z nielicznymi prześwitami. Szlak jest jednak raczej łagodny i nie powinien nikomu nastręczać większych trudności.

Smrek Trójkrajny (1107 m n.p.m.) jest jednym z najbardziej płaskich szczytów w polskiej części Gór Złotych. Powiem wprost: gdyby nie tabliczka z nazwą umieszczona na wierzchołku Smreka, nigdy bym się nie zorientował, że właśnie zdobyłem najwyższy szczyt Gór Złotych. Ta płaskość w połączeniu z zalesieniem sprawia, że na Smreku nie doświadczysz żadnych widoków.

Smrek znajduje się jednak po drodze na nieco ciekawsze szczyty, więc możesz go zaliczyć “przy okazji”.

Kilkuminutowy spacer dzieli nas od Przełęczy Trzech Granic. Jest to trójstyk granic trzech historycznych krain: Moraw, Śląska i ziemi kłodzkiej. Tutaj opuszczamy szlak i rozpoczynamy wędrówkę nartostradą (patrząc na Przełęcz Trzech Granic ze szlaku ze Smreka Trójkrajnego – skręć w prawo i idź grzbietem). Na Brusek dojdziesz stąd w kilka-kilkanaście minut.

Brusek (1124 lub 1116 m n.p.m.) i jego okolica są niezalesione. Roztacza się stąd niezachwycający widok na Wysoki Jesionik, Góry Złote, Góry Bialskie i najciekawszy tutaj Masyw Śnieżnika. Ostrzegam, że będzie to najlepsza panorama tego dnia, dlatego zachęcam do zrobienia sobie przerwy na szczycie.

Niewielki, płaski i zalesiony wierzchołek między Bruskiem i Masywem Śnieżnika to Postawna – kolejny cel tej wędrówki.

Brusek – Postawna

Po niedługim marszu zdobędziesz Travną Horę. Poza zabawną nazwą (jak to większość czeskich nazw), nie ma na niej nic ciekawego. To tutaj jednak opuścisz grzbiet graniczny. Aby zdobyć Postawną musisz wybrać się stąd ścieżką wiodącą na północny-wschód. Niestety, nie jestem w stanie udzielić bliższych wskazówek, gdyż Postawną zdobywałem zimą. Jestem jednak pewien, że skoro ja dotarłem tam, gdy ścieżka była skryta pod śniegiem – Tobie nie sprawi to żadnych problemów.

Po prostu kieruj się w ogólnym kierunku północno-wschodnim. Staraj się iść tam, gdzie wznosi się teren. Od nartostrady na Postawną jest raptem 200-300 metrów, więc znalezienie wierzchołka to kwestia czasu. Na szczęście jest on oznaczony oficjalną tabliczką przybitą na drzewie i nieoficjalną wbitą w ziemię.

Zalecam wziąć ze sobą dobra mapę, sprawny kompas i telefon z GPS.

Dodam na koniec, że najciekawsze w Postawnej jest poszukiwanie jej wierzchołka. Poza tym nie ma tu nic interesującego – pora wracać po swoich śladach na nartostradę.

Postawna – Rudawiec

Kolejny odcinek zalesionym grzbietem granicznym. Tym razem nie spodziewaj się jednak żadnych urozmaiceń – no może poza jedną czy dwiema tabliczkami z nazwami szczytów, które miniesz po drodze na niemal idealnie równym szlaku.

W końcu dotrzesz do zielonych znaków szlaku z Bielic na Rudawiec (1112 m n.p.m.). To nim wrócisz do tej urokliwej miejscowości. Najpierw czeka Cię jednak jeszcze około 45-minutowa wędrówka na reprezentanta Gór Bialskich w Koronie Gór Polski. Pod koniec ścieżka stanie się nieco bardziej stroma, będzie to już jednak ostatnie podejście na tej trasie.

Rudawiec jest w mojej opinii najmniej ciekawym szczytem Korony Gór Polski. Nie ma tu absolutnie niczego wartego wzmianki. Jedynym powodem zdobycia tego szczytu jest fakt, że należy do KGP. To, i może fakt, że jego zbocza porasta Rezerwat Puszcza Śnieżnej Białki. O niej napiszę jednak dopiero za chwilę.

Wracając do Rudawca – brak tu widoków, brak ciekawostek. Jest tylko tabliczka z nazwą szczytu i drewniana chatka na pieczątkę – podobnie jak na Kowadle.

Inne nazwy Rudawca to Bieleń, Rude Bagna i Ruda Paprotna. W Czechach znany jest jako Polska Hora.

Powrót do Bielic