Postawna

Nie będę owijał w bawełnę: moim zdaniem jedynym powodem, dla którego warto zdobyć Rudawiec, jest to, że należy do Korony Gór Polski. Poza tym nie ma tu absolutnie niczego ciekawego. Zero widoków. Zero atrakcji. To po prostu niewybitny wierzchołek porośnięty drzewami.

Ja polecam go zaliczyć i jak najszybciej zapomnieć o tym rozczarowującym doświadczeniu. Na pocieszenie dodam, że inne szczyty na tej trasie są mniej lub bardziej ciekawe od Rudawca. Dlatego skorzystaj z pieczątki na Rudawcu i wyrusz w dalszą drogę – kolejnym celem jest Postawna.

Rudawiec – Postawna

Aby dojść na Postawną, musisz najpierw wrócić się zielonym szlakiem do jego odejścia od nartostrady. To nią będziesz wędrował przez solidne półtorej godziny zalesionym grzbietem granicznym. Po drodze będziesz mijał kilka niewyraźnie zaznaczonych w terenie szczycików. Nie spodziewaj się jednak po nich niczego więcej niż drzew, ziemi i trawy.

Gdzieś w połowie trasy dojdziesz do niebieskiego szlaku wiodącego na czeski szczyt Palas. To nim możesz wrócić się w razie potrzeby do polskich Bielic.

Wybierając się na Postawną, musisz być świadomy, że nie prowadzi na nią znakowany szlak turystyczny. Co więcej, nie dojdziesz na nią, idąc nartostradą. Musisz z niej zejść przy tabliczce na Travnej Horze i udać się ścieżką na północny-zachód.

Powinna tam wieść wydeptana i wyraźna ścieżka. Ja nie mogę Cię na nią bliżej nakierować, gdyż Postawną zdobywałem w śniegu. Po prostu staraj się iść w kierunku, w którym wznosi się teren. Problem w tym, że wznosi się niemal niezauważalnie. Konieczna może się okazać dobra mapa, kompas i telefon z gpsem. Dobra wiadomość jest taka, że z nartostrady do szczytu jest maksymalnie 300 metrów.

Postawna (1117 m n.p.m.) jest chyba najbardziej płaskim szczytem, jaki do tej pory zdobyłem. Gdyby nie dwie umieszczone na niej tabliczki prawdopodobnie w ogóle nie zorientowałbym się, że właśnie zdobyłem jakiś szczyt. Szczyt jest ponadto całkiem zalesiony i pozbawiony widoków. Jedyną jego atrakcją jest konieczność jego odnalezienia.

Postawna 1117 m n.p.m. – Góry Bialskie

Postawna – Brusek

Z Postawnej na Brusek nie ma daleko. Po prostu wróć na nartostradę, a następnie kontynuuj marsz wzdłuż granicy. Wkrótce nareszcie opuścisz las – przynajmniej na jakiś czas. Za Tobą otworzy się widok na Masyw Śnieżnika, przed Tobą – na Brusek (1124 lub 1116 m n.p.m.), który wkrótce zdobędziesz.

Masyw Śnieżnika widziany z Bruska

Polecam zatrzymać się na odpoczynek na Brusku. To, niestety, jedyny szczyt na trasie, który oferuje jakąkolwiek panoramę. Nie zachwyca, bo nie zachwyca – ale jest na czym oko zawiesić przynajmniej na tych kilka chwil. Oprócz Masywu Śnieżnika widok obejmuje szczyty Wysokiego Jesionika, Gór Złotych i Gór Bialskich. Z Bruska widać idealnie sąsiadującą z nią Postawną. Z tej perspektywy wcale nie wydaje się być wyższą.

Brusek – Smrek Trójkrajny

Kolejnym przystankiem jest Przełęcz Trzech Granic, na którą dojdziesz z Bruska w kilka minut. Przełęcz ta była swego czasu trójstykiem trzech krain: Moraw, Śląska i ziemi kłodzkiej. Aktualnie jest granicą między Górami Bialskimi i Złotymi.

Od tej chwili będziesz już wędrował grzbietem granicznym Gór Złotych. Z przełęczy skręć w lewo, wybierając żółte znaki. Uważnie rozglądaj się za tabliczką z nazwą szczytu, inaczej ryzykujesz przegapienie najwyższego szczytu Gór Złotych – Smreka Trójkrajnego (1107 m n.p.m.).

Smrek Trójkrajny 1107 m n.p.m.

Smrek Trójkrajny – Kowadło

Do tej pory na tej trasie z pewnością przyzwyczaiłeś się już do wędrowania porośniętym lasem grzbietem granicznym. Mam nadzieje, że tak jest – bo teraz czeka Cię tego kolejna dawka. Jedynym urozmaiceniem jest fakt, że od tej pory szlak będzie Cię wiódł niemal cały czas w dół.

Dopiero przed Kowadłem znajduje się kilka miejsc, które przy odrobinie wyrozumiałości można nazwać “widokowymi”. Pierwszym jest przełęcz pod Pasieczną. Silne wichury zniszczyły tutejszy drzewostan, odsłaniając przed spragnionymi oczyma ograniczoną panoramę Gór Bialskich.

W pewnym momencie do szlaku żółtego dołączą zielone znaki (nimi wrócisz do Bielic), by po chwili odłączyć się na lewo. Szlak zielony wspina się na Kowadło po polskiej stronie grzbietu, żółty z kolei pnie się po stronie czeskiej. Drugi ciekawy punkt znajduje się na żółtym szlaku. To skałki wystające ponad linię lasu. Widać stąd dobrze pobliskie szczyty Gór Złotych.

Widok z Kowadła na Rudawiec

Niebawem zdobędziesz Kowadło (989 m n.p.m.). Kowadło również jest zalesione podobnie jak pozostałe szczyty na tej trasie (z wyjątkiem Bruska, chwała Bruskowi). Wyróżnia je jednak to, że jego wierzchołek jest pokryty licznymi skałkami, które mogą stanowić nie lada atrakcję dla entuzjasty geologa. Przewagą Kowadła nad takim Smrekiem Trójkrajnym jest to, że kilka punktów widokowych znajduje się na szlakach prowadzących na nie. Można tu też znaleźć skrzynkę z pieczątką turystyczną. Znajduje się w niej nawet zbiorniczek z atramentem, gdyby go zabrakło 🙂

Pieczątka na Kowadle

Kowadło – Bielice

Ze szczytu zejdź zielonymi znakami. Pewnym smaczkiem na ostatnie 30 minut wędrówki tego dnia będzie kilka wspomnianych punktów widokowych. Prawdziwie piękna będzie dopiero panorama Bielic i otaczających je szczytów, która otworzy się przed Tobą po wyjściu na łąkę nad Bielicami. Stąd już wkrótce dotrzesz między zabudowania wsi i na parking.

A jeśli przejdziesz tę trasę? Należą Ci się wyrazy uznania – niezależnie od tego, które szczyty Gór Bialskich i Gór Złotych powinny się znaleźć w Koronie Gór Polski – Ty zaliczysz je wszystkie.